Landareak behar duten ur-kantitatearen arabera sailkatuz gero (zonifikazioa), askoz ere modu eraginkorragoan ureztatuko ditugu: ur gehien behar dutenak elkarrekin badaude, beste eremuak ez dira horrenbeste ureztatu beharko.
Ureztatzea malgutasunez antolatu behar da, eguraldia kontuan hartuta. Ureztatzen hasi aurretik lurzoruaren hezetasun maila egiaztatzea komeni da; baita haize handia dabilenean edo berorik handieneko orduetan ez ureztatzea ere, lurrunketa bidezko ur-galerak ez areagotzeko.
Zuhaitzak eta zuhaixkak gutxitan baina oparo ureztatu behar dira. Landareek, horrela, hobeto garatuko dituzte sustraiak, eta lehorteak hobeto jasango dituzte.
Soropilari 5/6 cm-raino hazten utzi behar zaio, horrela ur gutxiago beharko du eta.
Udan ongarrien erabilera mugatuz gero, landareek ur gutxiago eskatuko dute.
Hauek dira kontsumo txikiko lorezaintzan gehien erabiltzen diren eta ortuak ureztatzeko uraren erabilera eraginkorrena egiten duten bi ureztatze-sistemak:
Aspertsiozko ureztapena: ura aspertsoreen (birakariak) edo difusoreen (finkoak) bidez zabaltzen da. Oso aproposa da soropilak ureztatzeko: emaria eta hedadura oso desberdinak izan daitezke; beraz, oso ondo doitu behar da kasu bakoitzean.
Ureztatzeko moduon gauzarik oinarrizkoena da ureztatze-sistema oso erraz automatiza daitekeela. Ondorioz, espezie batek behar duen ur-kantitatea oso erraz egoki daiteke, kokalekuaren eta unean uneko baldintza meteorologikoen arabera. Automatizazio horiek, halaber, beste sistema batzuekin osa daitezke; hala nola, emari- edota presio-mugagailuekin.
Eskuz ureztatzeak duen eragozpena da oso zaila dela kalkulatzen eremu bakoitzean zer ur kantitate ari garen erabiltzen. Horrez gain, zaila da lurzoruaren iragazketa abiadurara egokitzea. Hala ere, ureztatzeko era hau erabilgarria da sasoi lehorrenetan ur ekarpen puntualen bat behar duten eremuetarako.